D-Day, czyli od sromotnej klęski w 1942 r. do wielkiego zwycięstwa

autor zdjęcia: Everett Collection/shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

6 czerwca 1944 r. (D-Day) rozpoczęła się operacja lądowania wojsk alianckich na plażach Normandii, a tym samym – ostatni akt upadku hitlerowskich Niemiec

autor zdjęcia: Public Domain under Canadian Crown Copyright Laws

źródło: Rzeczpospolita

W sierpniu 1942 r. nad kamienistą plażą Dieppe (Normandia) rozegrała się jedna z najbardziej krwawych klęsk aliantów (operacja „Jubilee”)

autor zdjęcia: Mapham J (Sgt), No 5 Army Film & Photographic Unit

źródło: Rzeczpospolita

Churchill Crocodile – czołg z miotaczem ognia o zasięgu do 100 m. Jeden z nowatorskich pojazdów bojowych, które żołnierze nazywali „Hobart’s Funnies” („Dziwadła Hobarta”)

autor zdjęcia: Imperial War Museums

źródło: Rzeczpospolita

10 lipca 1943 r. rozpoczęła się operacja „Husky” – inwazja na Sycylię z udziałem ponad 150 tys. żołnierzy, 3 tys. jednostek desantowych i 4 tys. samolotów

Sukces lądowania w Normandii w czerwcu 1944 r. był bezpośrednim rezultatem dwuletniego procesu wyciągania wniosków przez aliantów z katastrofalnej porażki pod Dieppe oraz systematycznego zdobywania doświadczeń w operacjach desantowych na wszystkich frontach II wojny światowej.

6 czerwca 1944 r. rozpoczęła się operacja lądowania wojsk alianckich we Francji, a tym samym – ostatni akt upadku hitlerowskich Niemiec. Do dziś ta operacja, oznaczona kryptonimem „Overlord” (mianem D-Day określany jest dzień lądowania), pozostaje największymi działaniami desantowymi w dziejach. Nie powinno zatem dziwić, że wymagała bezprecedensowego wysiłku logistycznego, zastosowania nowatorskich rozwiązań technicznych oraz skoordynowanego działania sił alianckich na niewyobrażalną wcześniej skalę.

Nim skupimy się na opowieści o tym, jak do lądowania w Normandii w ogóle doszło, bez wgłębiania się w zbędne w tym miejscu szczegóły od razu, powiedzmy sobie, że otwarty w wyniku D-Day front we Francji, wbrew ukutemu przez radziecką propagandę terminowi, formalnie drugim frontem nie był. Pomijając już inne teatry działań, musimy pamiętać, że również na kontynencie europejskim toczyły się w tym czasie (od 1943 r.) walki na froncie włoskim. Nie ulega jednak wątpliwości, że dopiero przeniesienie walk do Francji w istotnym stopniu odciążyło front wschodni, umożliwiając wojskom ZSRR przyspieszenie ofensywy, a w dalszej perspektywie wygranie wyścigu o Berlin.

Warto sobie również uświadomić, że zanim nadszedł 6 czerwca 1944 r., alianci zachodni musieli przejść długą i trudną drogę. Zdobywanie potrzebnej wiedzy, umiejętności oraz...